«Οι σκέψεις μου για το S.O.P.A.»
Στην πρώην Σοβιετική Ένωση, στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και του ’60, πολλά βιβλία που αμφισβήτησαν το πολιτικό σύστημα άρχισαν να κυκλοφορούν ιδιωτικά, ανατυπωμένα σε μιμογράφο (σημ. ένα είδος τυπογραφικής μηχάνης για αντιγραφή βιβλίων).
Οι δημιουργοί τους ποτέ δεν κέρδισαν ούτε μια δεκάρα από δικαιώματα εκμετάλλευσης. Αντίθετα, διώχθηκαν, καταγγέλθηκαν στο επίσημο Τύπο, και εξορίστηκαν στα διαβόητα γκουλάγκ της Σιβηρίας. Παρόλα αυτά συνέχισαν να γράφουν.
Γιατί; Επειδή είχαν ανάγκη να μοιράζονται αυτά που αισθάνονταν. Από τα Ευαγγέλια μέχρι τα πολιτικά μανιφέστα, η λογοτεχνία επέτρεψε στις ιδέες να ταξιδέψουν και ακόμη να αλλάξουν τον κόσμο.
Δεν έχω τίποτα εναντίον ανθρώπων που κερδίζουν χρήματα από τα βιβλία τους, έτσι βγάζω κι εγώ τα προς το ζην.
Αλλά κοιτάξτε τι συμβαίνει τώρα. Το Stop Online Piracy Act ενδέχεται να διαταράξει το διαδίκτυο. Αυτός είναι ένας ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ, όχι μόνο για τους Αμερικανούς, αλλά για όλους μας, αφού ο νόμος – αν εγκριθεί – θα επηρεάσει ολόκληρο τον πλανήτη.
Και πώς αισθάνομαι γι ‘αυτό;
Ως συγγραφέας, θα έπρεπε να υπερασπίζομαι την «πνευματική ιδιοκτησία», αλλά δεν το κάνω.
Πειρατές του κόσμου, ενωθείτε και αντιγράψτε όλα όσα έχω γράψει!
Οι παλιές καλές μέρες, όταν κάθε ιδέα είχε έναν ιδιοκτήτη, έχουν φύγει για πάντα.
Πρώτον, επειδή όλοι ανακυκλώνουν τα ίδια τέσσερα θέματα: μια ιστορία αγάπης μεταξύ δύο ανθρώπων, ένα ερωτικό τρίγωνο, την πάλη για την εξουσία, και την ιστορία ενός ταξιδιού.
Δεύτερον, επειδή όλοι οι συγγραφείς θέλουν αυτό που γράφουν να διαβαστεί, είτε σε μια εφημερίδα, ένα μπλογκ, φυλλάδιο ή σε έναν τοίχο.
Δεύτερον, επειδή όλοι οι συγγραφείς θέλουν αυτό που γράφουν να διαβαστεί, είτε σε μια εφημερίδα, ένα μπλογκ, φυλλάδιο ή σε έναν τοίχο.
Όσο πιο συχνά ακούμε ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο, τόσο πιο έντονα θέλουμε να αγοράσουμε το CD. Το ίδιο είναι και με τη λογοτεχνία.
Όσο περισσότεροι άνθρωποι αντιγράψουν ένα βιβλίο, τόσο το καλύτερο. Αν τους αρέσει η αρχή, θα αγοράσουν ολόκληρο το βιβλίο την επόμενη μέρα, γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο κουραστικό από την ανάγνωση μεγάλων κειμένων στην οθόνη ενός υπολογιστή.
1. Μερικοί άνθρωποι θα πουν: Είσαι αρκετά πλούσιος ώστε να επιτρέψεις να διανεμηθούν τα βιβλία σου δωρεάν.
Αυτό είναι αλήθεια. Είμαι πλούσιος. Αλλά ήταν η επιθυμία το χρήμα που με οδήγησε να γράψω; Όχι Η οικογένειά μου και οι δάσκαλοί μου όλοι είπαν ότι δεν υπήρχε μέλλον στη λογοτεχνία.
Άρχισα να γράφω και να συνεχίζω να γράφω γιατί μου δίνει ευχαρίστηση και δίνει νόημα στην ύπαρξή μου. Εάν τα χρήματα ήταν το κίνητρο, θα μπορούσα να έχω σταματήσει να γράφω εδώ και πολύ καιρό και να γλίτωνα τον εαυτό μου από το να δέχεται σταθερά αρνητικές κριτικές.
Άρχισα να γράφω και να συνεχίζω να γράφω γιατί μου δίνει ευχαρίστηση και δίνει νόημα στην ύπαρξή μου. Εάν τα χρήματα ήταν το κίνητρο, θα μπορούσα να έχω σταματήσει να γράφω εδώ και πολύ καιρό και να γλίτωνα τον εαυτό μου από το να δέχεται σταθερά αρνητικές κριτικές.
2. Η εκδοτική βιομηχανία θα πει: Οι συγγραφείς δεν μπορούν να επιβιώσουν αν δεν πληρώνονται.
Το 1999, όταν εξέδωσα βιβλίο για πρώτη φορά στη Ρωσία (με συνολικό αριθμό αντιτύπων 3.000), η χώρα γνώρισε σοβαρή έλλειψη χαρτιού. Κατά τύχη, ανακάλυψα μια “πειρατική” έκδοση του Αλχημιστή και την ανέβασα στην ιστοσελίδα μου.
Ένα χρόνο αργότερα, όταν η κρίση επιλύθηκε, πούλησα 10.000 αντίτυπα της εκτυπωμένης έκδοσης.
Μέχρι το 2002, είχα πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα στη Ρωσία, και τώρα έχω πουλήσει πάνω από 12 εκατομμύρια.
Μέχρι το 2002, είχα πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα στη Ρωσία, και τώρα έχω πουλήσει πάνω από 12 εκατομμύρια.
Όταν ταξίδεψα σε ολόκληρη τη Ρωσία με το τρένο, γνώρισα πολλούς ανθρώπους που μου είπαν ότι είχαν ανακαλύψει την πρώτη μου δουλειά μέσω της “πειρατικής” έκδοσης που είχα αναρτήσει στην ιστοσελίδα μου. Σήμερα, διαχειρίζομαι μια ιστοσελίδα με το όνομα “Pirate Coelho”, που περιέχει συνδέσμους με οποιαδήποτε βιβλία μου είναι διαθέσιμα σε σε σελίδες P2P.
Και οι πωλήσεις μου συνεχίζουν να αυξάνονται – σχεδόν 140 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο.
Όταν έχεις φάει ένα πορτοκάλι, πρέπει να πας πίσω στο κατάστημα για να αγοράσεις ένα ακόμα. Στην περίπτωση αυτή, είναι λογικό να πληρώνεις επί τόπου. Σε ένα αντικείμενο τέχνης, δεν αγοράζεις χαρτί, μελάνι, πινέλο, καμβά ή μουσικές νότες, αλλά την ιδέα που γεννήθηκε από το συνδυασμό των προϊόντων αυτών.
Η “Πειρατεία” μπορεί να λειτουργήσει ως μια εισαγωγή στο έργο ενός καλλιτέχνη. Αν σου αρέσει η ιδέα του/της, τότε θα θέλεις να το έχεις στο σπίτι σου, μια καλή ιδέα δεν χρειάζεται προστασία.
Τα υπόλοιπα είναι είτε απληστία, είτε άγνοια.
Το άρθρο πήραμε από το κόμμα πειρατών Ελλάδας
.jpg)
