Μετά τη γιορτή...

Εικόνες από τη γιορτή της εθνικής μας επετείου.

Βρέθηκα ως γονέας κι εγώ στο μουσικό σχολείο Κορίνθου για να παρακολουθήσω τη γιορτή των παιδιών για την εθνική μας επέτειο. Η κόρη μου είναι στην πρώτη γυμνασίου, οπότε ήταν η πρώτη φορά που είχα την ευκαιρία να δω από κοντά και με το ενδιαφέρον του άμεσα εμπλεκόμενου τα του σχολείου.

Η γιορτή, που περιλάμβανε τραγούδια από τη χορωδία, αλλά και μερικά κειμενάκια και ένα χρονικό των γεγονότων ήταν πολύ ωραία, ενώ και τα παιδιά έδειξαν ότι είχαν πάρει πολύ σοβαρά την προετοιμασία τους και την όλη επιμέλεια της γιορτής, μαζί φυσικά και με τους καθηγητές τους.

Οι γιορτές των επετείων μας με την ετήσια επανάληψη και την ‘τυποποίηση’ που εκ των πραγμάτων έχει εδραιωθεί τόσα χρόνια, έχει όλο και πιο λίγα πράγματα να πει στα παιδιά. Θυμήθηκα τα δικά μου μαθητικά χρόνια και τις ανάλογες γιορτές, που εξακολουθούν απαράλλαχτες μέχρι σήμερα, σε μια κοινωνία που απέχει παρασσάγγες από εκείνη την εποχή. Ίσως να έχει έρθει πια το πλήρωμα του χρόνου για κάποια αλλαγή. Οι διδάσκοντες ας το λάβουν υπ’ όψη τους, καθώς κείμενα αλλά και τραγούδια γραμμένα πριν από πενήντα χρόνια είναι πολύ δύσκολο να συγκινήσουν τα παιδιά της σημερινής εποχής.

Ο λόγος όμως που γράφω αυτό το σημείωμα, είναι η έκπληξή μου από το κλίμα που επικράτησε μετά τη γιορτή καθεαυτή. Έχοντας εμπειρία από πολλά άλλα σχολεία, καθώς η σύζυγος τυγχάνει εκπαιδευτικός, έχοντας παρακολουθήσει πολλές αντίστοιχες γιορτές, αυτό που μου είχε μείνει ως εικόνα, είναι τα παιδιά να εκμεταλλεύονται την αργία της ημέρας και να φεύγουν από τη γιορτή και το σχολείο φυσικά, όσο πιο γρήγορα μπορούσαν για να χαρούν την ημέρα, θεωρώντας το σχολείο τους ένα άσχημο και καταθλιπτικό μέρος από το οποίο όσο πιο γρήγορα και μακρυά φύγουν, τόσο το καλύτερο. (Εγώ ο ίδιος βέβαια δεν αποτελούσα εξαίρεση στον κανόνα αυτό στα μαθητικά μου χρόνια). Δικαιολογούσα την αντίδραση αυτή, καθώς το σχολείο μου φαινόταν πάντα ότι ήταν ένα ή και πολλά περισσότερα βήματα πίσω από τις εξελίξεις στην κοινωνία, αλλά και στα εκάστοτε γνωσικά αντικείμενα του κάθε μαθήματος. (Η τρέχουσα ύλη του μαθήματος της πληροφορικής  της πρώτης Γυμνασίου ενδεικτικά, είναι σαν να ξεθάφτηκε από κάποιο ντουλάπι του 1980..) Το αποτέλεσμα όλων αυτών, είναι η γενικότερη απαξίωση του σχολείου από μέρους των παιδιών, πράγμα που φαίνεται στην ταχύτητα με την οποία απομακρύνονται από το σχολείο τους σε κάθε ευκαιρία.

Όλα αυτά όμως ανατράπηκαν στη γιορτή που προανέφερα. Μετά το τέλος της γιορτής, τέσσερα ή πέντε λεωφορεία είχαν προγραμματιστεί να πάρουν τα παιδιά για την επιστροφή. Με μεγάλη μου έκπληξη, είδα τα παιδιά που έφευγαν πρώτα, να στενοχωριούνται που ήρθε το δικό τους λεωφορείο και να ζηλεύουν τα άλλα που θα έμεναν λίγο παραπάνω στο σχολείο. Στην αρχή απόρησα, αλλά μετά είδα τα παιδιά να μαζεύονται κατά παρέες στα διαθέσιμα πιάνα του σχολείου και να αρχίζουν ένα αυτοσχέδιο γλεντάκι που από ότι φάνηκε δεν ήταν κάτι ασυνήθιστο. Έτσι, η παρέα της κόρης μου που με φιλοξένησε, περιλάμβανε δύο παιδιά που έπαιζαν τραγουδάκια που τους άρεσαν, ανακατεμένα με γέλια και αστείους αυτοσχεδιασμούς, μερικούς καθηγητές που συνέδραμαν στο ευχάριστο κλίμα, δείχνοντας ότι ήταν ισότιμα μέλη της παρέας των παιδιών, κάτι που πολύ λίγοι καθηγητές μπορούν να απολαύσουν (για τον ένα ή τον άλλο λόγο) και μερικούς γονείς, που απολαύσαμε μαζί τους αυτή τη φευγαλέα χαλαρή στιγμή.

Το γενικότερο περιβάλλον του σχολείου, η καθαριότητα, το ήρεμο κλίμα στα διαλείμματα, αλλά και ο ήχος των οργάνων στη διάρκεια των ημερών των μαθημάτων, κάτι που είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω σε προηγούμενή μου επίσκεψη σε ώρα μαθήματος, με έκανε να μακαρίζω την τύχη του παιδιού μου που το ευνόησε ώστε να μαθητεύσει σε ένα τέτοιο σχολείο.

Θυμάμαι ένα απόσπασμα από ένα λόγο του Συμβούλου της μουσικής Θέμη Μακαντάση, ο οποίος ανέφερε χαρακτηριστικά ότι οι δείκτες της ενδοσχολικής βίας, των ναρκωτικών και άλλων κακών ‘συνηθειών’ που δυστυχώς συναντάμε σε πολλά άλλα σχολεία, στα αντίστοιχα μουσικά είναι μηδενικοί. Τότε το είχα εκκλάβει ως μια υπερβολή, ή έστω ως προσπάθεια παινέματος του δικού του σπιτιού, αλλά και ως έναν ακαδημαϊκό δείκτη. Τώρα βλέπω όχι μόνο ότι είχε δίκιο, αλλά ότι όλα αυτά είναι φανερά από τα πρώτα χρόνια της μαθητείας ενός παιδιού στο συγκεκριμένο σχολείο, όπως είμαι σε θέση να βεβαιώσω.

Με την ευκαιρία θα ήθελα να ευχαριστήσω τη διευθύντρια του σχολείου μας, την κυρία Αριστέα Πελένη και όλους βέβαια τους καθηγητές του συλλόγου. Εύχομαι να συνεχίσουν το δύσκολο έργο τους και να παίρνουν δύναμη από τα αποτελέσματα των προσπαθειών τους, αποτελέσματα που φαίνονται ακόμα και στο περιθώριο της κανονικής σχολικής δραστηριότητας, σε τέτοιες μικρές στιγμές.

Αν ήμουν καθηγητής, δεν νομίζω να μπορούσα να γευτώ μεγαλύτερη χαρά και ικανοποίηση, από το να βλέπω τους μαθητές μου να μη θέλουν να φύγουν από το σχολείο. Τους ευχαριστώ όλους.

 Με εκτίμηση, Γιάννης Τσάκωνας