Θέμα :   « Το  Μαγικό  Ραβδί  της  Κίρκης »

Την Παρασκευή,  26 Οκτωβρίου 2012 είχα την ευκαιρία να παρευρεθώ στο Αλεξάνδρειο Συνεδριακό κέντρο του Λουτρακίου όπου το Γενικό Λύκειο Λουτρακίου διοργάνωσε Συναυλία με το έργο των Χρήστου Λεοντή και Κώστα Βίρβου «Καταχνιά», για να τιμήσει την 72^η επέτειο του έπους του 1940. Στην εκδήλωση παρευρισκόταν και ο συνθέτης Χρήστος Λεοντής, πρόθυμα ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση των μαθητών. 

Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσαν οι μαθητές αυτού του Λυκείου που με την υποστήριξη και  συμμετοχή της Τοπικής αυτοδιοίκησης και εφαλτήριο την αγάπη και το μεράκι  γι΄ αυτό που θέλανε να κάνουν, έδωσαν το δικό τους επετειακό «Όχι» στα εμπόδια και δημιούργησαν μια γιορτή ιστορίας, κάνοντας τη δική τους επανάσταση, την «εκ των έσω ανατροπή». Πρόκειται για μουσική υπέρβαση που έρχεται να αντιπαλέψει το ισχύον Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών στο Λύκειο, που προάγει το πρότυπο του εξειδικευμένου αλλά πνευματικά και ψυχολογικά ελλειμματικού ανθρώπου και που δεν παρέχει δημιουργικές διεξόδους στους μαθητές, αυριανούς ενεργούς πολίτες σε μια κοινωνία δύσκολη και συνεχώς αρνητικά μεταβαλλόμενη.

Η μουσική παιδεία και εκπαίδευση η οποία αποσκοπεί στην ολόπλευρη καλλιέργεια των ικανοτήτων των νέων και στη δημιουργία  ανθρώπων που συνδυάζουν την πνευματική και συναισθηματική ευφυΐα είναι ανύπαρκτη στο Νέο Λύκειο. Προκαλεί μάλιστα εντύπωση το γεγονός  ότι δε διδάσκεται καθόλου το μάθημα της μουσικής, αν και αποτελεί επιτακτική ανάγκη για τους υποψηφίους των πανελληνίων εξετάσεων σε συγκεκριμένες σχολές, τους οποίους ουσιαστικά αφήνει  μετέωρους.

Για ποιο λόγο άραγε δε δίνεται έμφαση σε ένα πολύπλευρο σχολείο όπου η μουσική θα αποδώσει άμεσα ευεργετικά αποτελέσματα στη διάρκεια της διδακτικής πράξης αλλά και μακροπρόθεσμα, μιας και οι νέοι θα αποφοιτούν πνευματικά ανώτεροι και συναισθηματικά πιο ώριμοι και υγιείς; Ποιους  εξυπηρετεί  ένα εκπαιδευτικό σύστημα που ως άλλη Κίρκη μεταμορφώνει την κουλτούρα ενός λαού; Η εκπαίδευση, ως κοινωνικός θεσμός, δε μένει ανεπηρέαστη από τις κοινωνικές συντεταγμένες και τα δρώμενα της συλλογικής ζωής. Όσοι μετέχουν σε αυτήν εκφράζουν το πνεύμα της εποχής στη δεδομένη χρονική στιγμή.

      Ας αφουγκραστούμε το λόγο των μαθητών, είναι η άποψη της νέας γενιάς, οι φόβοι και οι ελπίδες για το σήμερα και το αύριο μέσα από το επιλογικό μέρος του λόγου μιας μαθήτριας στην εθνική εορτή της 28^ης στο  ΓΕΛ Λουτρακίου: «Οκτώβρης 2012 και η ιστορία επαναλαμβάνεται……..Ένας παγωμένος Οκτώβρης φυσάει και ακινητοποιεί τα όνειρά μας. Μας εμποδίζει να χαρούμε. Μας κόβει την ανάσα. Ο φόβος αγκαλιάζει την καθημερινότητα μας κι η μπότα του κατακτητή ηχεί ξανά. Και οι πιο αισιόδοξοι έχουν ντυθεί την απογοήτευση κι ο καθένας αναρωτιέται.. Πώς φτάσαμε ως εδώ; Πώς επιτρέψαμε να φτάσουν τα πράγματα εδώ; Αυτός ο περήφανος άλλοτε λαός αισθάνεται βαθιά προδομένος εκ των έσω…. κι απ’ αυτό δεν υπάρχει χειρότερο. Πατρίδα, κατοχή και αντίσταση! Κι αν οι λέξεις άδειασαν με τα χρόνια, δεν φταίνε οι λέξεις. Οι ζωές μας άδειασαν! Τόσα χρόνια το έλεγες το ΟΧΙ. Κι η γαλανόλευκη κυμάτιζε. Κι η ψυχή σου πετάριζε. Κι ο εθνικός  ύμνος παιάνιζε. Και τα μάτια βούρκωναν από συγκίνηση. Φέτος , όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Μεγάλα λόγια δεν βγαίνουν από το στόμα. Η εθνική σου αξιοπρέπεια έχει συνθλιβεί. Κάνεις τάχα πως γιορτάζεις κάτω απ΄ το αυστηρό κι άγρυπνο βλέμμα της επιτήρησης τυλιγμένος την αγωνία της αφαίρεσης των κεκτημένων σου. Ντρέπεσαι, πνίγεσαι, φοβάσαι 'Έξω είναι στενάχωρα όλα καθώς και μες στην ψυχή σου. Μέσα μας, γύρω μας παντού To αδιέξοδο της χώρας αντηχεί στις ψυχές των κατοίκων της. Πατρίδα υποτελής και υπόχρεη. Πατρίδα έρμαιο των ισχυρών του χρήματος, των δανειστών που γυρεύουν εδώ και τώρα πίσω τα λεφτά τους.  Σε υποτιμούν σήμερα δύστυχη πατρίδα μου για να σε αγοράσουν σε τιμή ευκαιρίας αύριο... Ο θυμός έχει φτάσει στα μάτια σου και γίνεται αίμα που σε πνίγει για κείνους που  άνοιξαν την πόρτα στους κατακτητές για μια φορά ακόμη. Πώς επέτρεψες ν αποφασίσουν για σένα χωρίς εσένα; Και τώρα τι; Μήπως ήρθε η ώρα της φυγής; ΟΧΙ... μόνο ΟΧΙ. Κανείς δε θα σε διώξει από τον τόπο που σε γέννησε. Κανείς δε θα σε βγάλει από τις σελίδες της ιστορίας. Ετούτη η χώρα είναι δική μας. Ετούτο το ιερό χώμα των προγόνων μας το ποτισμένο με τίμιο μόχθο και ιδρώτα είναι κατάδικό μας. Και δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει. Θα νικήσουμε κι αυτή τη φορά. Γιατί πάντα νικάει το δίκιο, όπως λέει κι ο ποιητής.. Μια μέρα θα νικήσουμε για πάντα! Ενωμένοι, αδελφωμένοι, ψύχραιμοι και δυνατοί σε τούτη τη δύσκολη στιγμή που έλαχε σε μας να σηκώσουμε στους ώμους μας.

    «Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι  το άμεσο όργανο κοινωνικής αλλαγής» υποστηρίζει  ο John Dewey και κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί, όταν το σχολείο συνδυάζει τη Γενική παιδεία με την Αισθητική και  Μουσική παιδεία, τη γνωστική με τη συναισθηματική νοημοσύνη. Μόνο έτσι η εκπαίδευση, θα βρει το σωστό δρόμο ανάμεσα στη Σκύλλα του κατακερματισμού της παρεχόμενης γνώσης και στη Χάρυβδη του ωφελιμιστικού χαρακτήρα της μόρφωσης και μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον. Ας ενστερνιστούμε, λοιπόν το μήνυμα της υπέρβασης των μαθητών του Λυκείου του Λουτρακίου «με συλλογική προσπάθεια όλα μπορούμε να τα καταφέρουμε» και ας απαλλάξουμε την πατρίδα μας από ανθρώπους που με τις ενέργειες και τη συμπεριφορά τους εκθέτουν σε κίνδυνο το μέλλον της χώρας και τη συνέχεια της ιστορικής της παρουσίας.

                                                                                                         Ο ΣΧΟΛΙΚΟΣ   ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ  ΠΕ16

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ  ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ

ΜΑΚΑΝΤΑΣΗΣ  ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ